Diccionario Lunfardo

El lunfardo es una jerga originada y desarrollada en la ciudad de Buenos Aires, capital de la República Argentina, y su conurbano, y de allí se extendió en no muchos años a otras ciudades cercanas como Rosario, en la provincia de Santa Fe, y Montevideo, en Uruguay, ciudades que vivían una situación sociocultural muy similar, debido en gran medida a la millonaria inmigración desde casi toda Europa, pero principalmente italiana y española ocurrida a fines del siglo XIX y principios del XX. En 1878 un artículo del diario La Prensa titulado El dialecto de los ladrones indicaba que en Buenos Aires había un nuevo modo de hablar y se enumeraban veintinueve palabras entre las cuales estaba precisamente lunfardo como sinónimo de ladrón; en 1879 el comisario Benigno Lugones publicó un artículo en el diario La Nación en el que también se daban ejemplos del léxico, entre ellos el primer verso lunfardo que se conoce:

"Estando en el bolín polizando/ se presentó el mayorengo/ a portarlo en cana vengo/ su mina lo ha delatado."

Así originariamente esta jerga era empleada por los delincuentes y pronto lo fue por la gente de las clases baja y media baja. Parte de sus vocablos y locuciones se introdujeron posteriormente en la lengua popular y se difundieron en el castellano de la Argentina y el Uruguay. Sin embargo ya a inicios del siglo XX el lunfardo comenzó a difundirse entre todos los estratos y clases sociales, ya sea por la habitualidad de su uso, porque era común en las letras de tango, o ambos motivos. La poesía en lunfardo, aunque con palabras "vulgares", supo tener un buen nivel artístico en las manos de Felipe Fernández "Yacaré" (quien se destacaba en 1915), Carlos Muñoz del Solar mucho más conocido como Carlos de la Púa, Bartolomé Rodolfo Aprile, el celebérrimo José Betinotti (conocido como "el último payador" porque en su tiempo se consideraba que no habría más ni mejor payador que Betinotti); Antonio Caggiano, el famoso Amleto Enrique Vergiati más conocido por su seudónimo de Julián Centeya, Roberto Cayol, Augusto Arturo Martini mucho más conocido por su chusco seudónimo de Iván Diez, Daniel Giribaldi, Alberto Vacarezza, el célebre letrista tanguero Pascual Contursi, Francisco Bautista Rimoli cuyo seudónimo era Dante A. Linyera, Héctor Gagliardi, Enrique Cadícamo u Horacio Ferrer.

Con el transcurso del tiempo varias de sus palabras han pasado a países vecinos como Chile, Paraguay y Bolivia, donde hoy es frecuente el uso de lunfardismos en varias áreas urbanas del país. También, y mucho más recientemente (desde la década de 1990) también en el Perú se usan algunas palabras lunfardas. Toda esta "exportación" de lunfardismos de Argentina, es debida a los muchos inmigrantes de dichos países radicados allí; y sobre todo, a la difusión del rock argentino y la cumbia villera, estilos musicales en los que frecuentemente se utilizan términos del lunfardo.

En Funes el memorioso, Jorge Luis Borges afirmó -exagerando irónicamente- que el lunfardo no es un auténtico argot: «Yo tengo la impresión de que el lunfardo es artificial. Que es una invención de Gobello... y de Vacarezza».

Fuente: Wikipedia

</div> <div jsname="WJz9Hc" style="display:none">De slang is slang is ontstaan ​​en ontwikkeld in de stad Buenos Aires, de hoofdstad van Argentinië en haar voorsteden, en van daaruit te verspreiden in een paar jaar naar andere nabijgelegen steden zoals Rosario, in de provincie Santa Fe, en Montevideo in Uruguay, steden leeft een sociaal-culturele situatie zeer vergelijkbaar zijn, grotendeels te wijten aan de immigratie miljonair uit het grootste deel van Europa, maar vooral Italiaanse en Spaanse voorgedaan in de late negentiende en vroege twintigste eeuw. In 1878 een artikel getiteld La Prensa dialect dieven in Buenos Aires bleek dat er een nieuwe manier van praten en genoteerd twintig woorden onder die net jargon als synoniem voor dief, in 1879 de commissaris publiceerde een artikel Benigno Lugones in de krant La Nacion dat gaf ook voorbeelden van de woordenschat, inclusief slang eerste vers is bekend:

"Omdat in de Sheepshead minnow polizando / werd gepresenteerd mayorengo / a porten in de gevangenis komen / haar mijne verraden."

Dus dit jargon werd oorspronkelijk gebruikt door criminelen en al snel was het voor de mensen van de lagere en lagere middenklasse. Deel van zijn woorden en zinnen werden later in de volkstaal geïntroduceerd en verspreid in het Castiliaans van Argentinië en Uruguay. Maar sinds het begin van de twintigste eeuw tot de slang begon te verspreiden onder alle sociale lagen en klassen, hetzij door het gewone gebruik, want het was gebruikelijk in de tango teksten, of beide redenen. Poëzie in jargon, maar met woorden "vulgaire", gebruikt om een ​​goed niveau van het kunstenaarschap hebben in de handen van Felipe Fernández "Jacare" (die in 1915 stond), Carlos Muñoz del Solar beter bekend als Carlos de Spike, Bartolome Rodolfo Aprile, de gevierde Joseph Betinotti (bekend als "de laatste minstreel", omdat in zijn tijd werd ervan uitgegaan dat er meer of betere payador zou zijn dat Betinotti), Antonio Caggiano, de beroemde Henry Vergiati Amleto beter bekend onder zijn pseudoniem Julian Centeya, Roberto Cayol , Arturo Martini Augusto beter bekend onder zijn pseudoniem Ivan koddig Diez, Daniel Giribaldi, Alberto Vacarezza, de beroemde tango tekstschrijver Contursi Pascual, Francisco Bautista Rimoli wiens pseudoniem was Dante A. Linyera, Hector Gagliardi, Enrique Cadícamo en Horacio Ferrer.

Na verloop van tijd veel van zijn woorden zijn gegaan naar naburige landen zoals Chili, Paraguay en Bolivia, waar vandaag de dag is veelvuldig gebruik van lunfardismos in verschillende stedelijke gebieden van het land. Ook, en meer recentelijk (sinds 1990) ook in Peru lunfardo hand van enkele woorden. Dit alles "export" lunfardismos van Argentinië, is te wijten aan de vele immigranten uit die landen die daar verblijven, en vooral, om de verspreiding van de Argentijnse rock en cumbia sloppenwijk, muzikale stijlen die vaak worden gebruikt jargontermijnen.

In Funes de biograaf, zei Jorge Luis Borges, overdrijf het jargon ironisch is niet een echte slang: "Ik heb de indruk dat de slang is kunstmatig. Dat is een uitvinding van Gobello ... en Vacarezza '.

Bron: Wikipedia</div> <div class="show-more-end">